Even voorstellen: directeur Anke Laterveer

Afbeelding

Wie ben je en wat doe je naast je werk voor VAB?  

Ik ben Anke Laterveer, 44 jaar oud. De afgelopen twintig jaar heb ik in de communicatie gewerkt. Eerst als voorlichter en communicatieadviseur bij onder andere een jeugdgevangenis en een universiteit. Later ook als manager communicatie, bij het Rijk en gemeentes. Daarnaast heb ik veel woordvoering gedaan. Naast mijn werk voor VAB ben ik nog steeds in te huren voor strategisch advies en (crisis)communicatie, maar nu ligt mijn focus vooral op VAB goed leren kennen.   

In mijn vrije tijd ben ik gek op koken. En dan vooral de Midden-Oosterse keuken. Ik ben het gelukkigst als er veel mensen komen eten en ik een heel weekend in de keuken kan staan. Tijdens het koken en in de auto luister ik graag naar podcasts. De podcast van VAB over Verborgen Intelligentie vind ik bijvoorbeeld een ontzettende aanrader!  

Hoe ben je bij VAB terechtgekomen?  

De vacature zag ik voorbijkomen via LinkedIn, doordat ervaringsdeskundig redacteur Anne van Beek die had gedeeld. Ik klikte door naar de website en was meteen verliefd. Wat een fantastische organisatie! Wat ik mooi vind aan VAB, is dat we uitgaan van ervaringskennis. Niet óver mensen praten, maar mét hen. En dan niet als klankbordgroep om een laatste vinkje ergens op te zetten, maar gewoon: als collega's. 

Wat betekent autisme voor jou?   

In mijn gezin ben ik de enige zonder autisme. Verder heb ik veel vrienden met autisme en/of ADHD. Dat laatste heb ik zelf trouwens ook. Dus neurodiversiteit is voor mij eerder een vanzelfsprekendheid dan 'iets raars'.  Van de mensen met autisme om me heen heb ik geleerd om nog duidelijker te communiceren en beter af te stemmen. En ik waardeer hun kritische vragen, vaak creatieve oplossingen en invalshoeken die ik zelf nog niet gezien had. Als ik mijn dochter van 13 vraag ergens over mee te denken, kan ze vaak iets wat voor mij ingewikkeld lijkt, zo goed platslaan dat de oplossing ineens heel helder is. Superfijn vind ik dat.  

Vaak hoor je dat mensen autisme zien als handicap of juist als superkracht. Ik zie dat zelf anders. Autisme is voor mij een neutraal gegeven. Iets wat bij iemand hoort. Net als zwart haar hebben of slim zijn. Wat het voor iemand betekent is per persoon en per situatie verschillend. Daar kun je niet allerlei generieke uitspraken op plakken. 

Waarom vind jij inclusie belangrijk?  

Voorop staat: we zijn er allemaal en dus mogen we er allemaal zijn. Klinkt heel logisch, maar in de praktijk zie je toch wel dat dat lastig is. Er wordt toch vaak verwacht dat iedereen zich in hetzelfde smalle malletje propt om mee te ‘mogen' doen. Terwijl inclusie niet een kwestie is van iemand gunnen dat die mee kan doen, het is een voorwaarde voor gelijkwaardigheid. Bovendien: uit onderzoek komt ook dat organisaties, verenigingen en clubs sterker worden als er veel diversiteit is. Iedereen heeft namelijk blinde vlekken. Als je allemaal op elkaar lijkt, zijn die blinde vlekken hetzelfde. Diverse teams vullen elkaar daar mooi op aan. Heel simpel voorbeeld: sinds ik mensen ken die een rolstoel gebruiken, ben ik er veel bewuster van of een gebouw toegankelijk is of niet.  

Welke bijdrage hoop jij te leveren bij VAB?  

Ik hoop meer bekendheid te geven aan alle fantastische dingen die VAB nu al doet. Bij elk project denk ik: dit zou iedereen moeten weten. Dus ik wil daar mijn steentje aan bijdragen om zo de projecten te laten groeien. Ik hoop bijvoorbeeld dat we meer gemeenten met lef gaan vinden die aan de slag willen met Levensloopbegeleiding VAB. Als gemeente moet je daarvoor buiten de vaste kaders denken, maar je krijgt er veel voor terug. Een prachtige manier om je inwoners met autisme zelf regie te laten behouden en te ondersteunen op een wijze die voor hen werkt. En uiteindelijk nog makkelijker en goedkoper dan de manier waarop het nu vaak gaat! 

Daarnaast zou ik heel graag ook op andere vlakken inclusiever worden. Aandacht hebben voor hoe zaken als kleur, gender en cultuur invloed hebben op hoe we autisme ervaren, ermee omgaan of welke vooroordelen er zijn. Onze stagiaire Imane geeft daarvoor op 23 mei een mooie aftrap met haar lezing over autisme bij Marokkaanse Nederlanders. 

Kortom: genoeg te doen en ik heb er ongelofelijk veel zin in!